Glasionomeercement is een soort tandheelkundig cement dat in 1965 werd ontwikkeld en dat in 1972 in herstellende tandheelkunde werd gebruikt. Gemaakt van een silicaatglaspoeder in combinatie met een in water oplosbaar polymeer, worden deze cementen ook "giomers" genoemd. Ze worden gebruikt om dentale inlays, bruggen, kronen en orthodontische beugels permanent te cementeren en holtes te vullen. Het cement is populair omdat het hecht aan glazuur en dentine en dezelfde natuurlijke kleur heeft als tanden. Bovendien geeft glasionomeercement fluoride-ionen af, die gunstig zijn voor de tanden.
Giomers zijn echter broos en kunnen niet worden gebruikt in dragende gebieden. Vanaf de jaren negentig zijn nieuwe formules met hogere poeder-tot-vloeistofverhoudingen geïntroduceerd, en deze zijn iets sterker. Studies hebben aangetoond dat giomers 90 procent retentie hebben gedurende een periode van 10 jaar. Voor een optimale hechting moet het tandoppervlak worden geconditioneerd met polyacrylzuur voordat het cement wordt aangebracht.
Glasionomeercementen worden geclassificeerd op basis van waarvoor ze worden gebruikt. Type I-giomeren worden gebruikt als hechtmiddelen voor het bevestigen van tandheelkundige kronen, bruggen en prothesen. Type II wordt gebruikt als restauratiemateriaal, en type III wordt gebruikt voor voering en afdichting.
Als traditionele giomeren moeten worden gebruikt in een gebied met een hogere spanning van de mond, moeten ze worden beschermd door een amalgaam of een composiet van een hars. Dit wordt ook wel de "sandwich-techniek" genoemd omdat de giomers worden ingeklemd tussen de tand en welk restauratiemateriaal dan ook wordt gebruikt.
Een recentere innovatie is hars-gemodificeerd glasionomeercement, dat een nog sterkere binding met dentine vormt dan traditionele giomers. Hoewel de uiteindelijke kleur van alle giomers (traditioneel en met hars gemodificeerd) afhankelijk is van de polijsttechniek die de tandarts gebruikt, is het mogelijk dat deze na verloop van tijd verkleurt.
👉 Glasionomeer wordt toegepast op weinig kwetsbare plekken in het melk- en blijvend gebit, bijvoorbeeld op plekken waar bij kauwen nauwelijks kracht op wordt uitgeoefend. Compomeer wordt met name toegepast in het melkgebit. Melktanden en -kiezen slijten sneller dan blijvende elementen.Сохраненная копия
👉 Compomeer is samen met amalgaam en composiet de meest voorkomende tandvulling. Elk type tandvulling heeft unieke eigenschappen die van pas komen in specifieke situaties. Compomeren worden sinds begin 1990 gebruikt en zijn eigenlijk vullingsmaterialen die ontstaan zijn door het combineren van cementen en kunststoffen.
👉 De voordelen van graniet ten opzichte van composietGraniet kan beter tegen hitte dan composiet. Hoewel composieten bladen hittebestendig zijn, kunnen hete pannen toch zorgen voor verkleuring van het hars in het aanrechtblad. Een granieten werkblad is erg krasbestendig, een composieten keukenblad iets minder.
👉 Composiet is gevoelig voor hitte. Bij het plaatsen van een heet voorwerp op een koude plek van een composiet werkblad kan er thermoshock ontstaan. Hierdoor kunnen er vlekken of zelfs beschadigingen te zien zijn in het werkblad.
👉 Gaan witte vullingen lang mee? Onze ervaring is dat witte vullingen jarenlang mee kunnen gaan. Wij gebruiken materiaal dat net zo glimmend en hard is als je eigen tanden en kiezen. Maar stel bijvoorbeeld dat je rookt, veel koffie, thee en rode wijn drinkt.
👉 Elke vulling blijft een handgemaakt kunstwerkje. Het witte vulmateriaal heet composiet. Dit bestaat uit kleine glasdeeltjes in een kunsthars.
Glasionomeercement is een soort cement dat wordt gebruikt in de herstellende tandheelkunde. Ontdek wat glasionomeercement in dit artikel staat.