De Code van Hammurabi verwijst naar een reeks regels of wetten die zijn uitgevaardigd door de Babylonische koning Hammurabi (regeerperiode 1792-1750 v.Chr.). De code beheerste de mensen die in zijn snelgroeiende rijk woonden. Tegen de tijd dat Hammurabi stierf, omvatte zijn imperium een groot deel van het hedendaagse Irak, dat zich uitstrekte van de Perzische Golf langs de rivieren Tigris en Eufraat.
Er zijn maar liefst 300 wetten die een breed scala aan onderwerpen bespreken, waaronder moord, aanranding, echtscheiding, schuld, adoptie, handelarenhonoraria, landbouwpraktijken en zelfs geschillen over het brouwen van bier.
De code is het best bekend van een stèle gemaakt van zwart dioriet, meer dan zeven voet (2,25 meter) lang, dat is nu in het Louvre Museum in Parijs. De stele werd gevonden op de site van Susa, in het hedendaagse Iran, door graafmachines die aan het begin van de 20e eeuw door Jacques de Morgan werden geleid. Geleerden geloven dat het in de 12e eeuw voor Christus naar Susa werd gebracht. door een Elamitische heerser die vervolgens een gedeelte ervan heeft gewist ter voorbereiding op het maken van een eigen inscriptie.
Oorspronkelijk zou Hammurabi de stèle hebben tentoongesteld op de site van Sippar, in het moderne Irak, waarschijnlijk in een prominente tempel. In de oudheid was Sippar de thuisbasis van de zonnegod Shamash en de top van de stèle toont een afbeelding van Hammurabi voor deze god, met stralen afkomstig van Shamashs schouders. Geleerden geloven wijd en zijd dat andere, nu verloren, steles zouden hebben bestaan in andere steden in Babylonië die werden gecontroleerd door Hammurabi.
Na de dood van Hammurabi, werd zijn systeem van wetten iets van een klassieker in de antieke wereld, en geleerden hebben voorbeelden gevonden van hen geschreven op tablets, die pas in de 5e eeuw vC werden gekopieerd, meer dan een millennium na de dood van Hammurabi.
De term "Code" van Hammurabi is een moderne, zo genoemd naar de 19e-eeuwse "Code Napoleon." Geleerden discussiëren vandaag over de betekenis achter de stèle die zich nu in het Louvre bevindt en of de regels die Hammurabi heeft ingevoerd echt een volledige wetcode vertegenwoordigen.
Ongeacht de antwoorden op deze vragen, Hammurabi zelf vermeldt in de proloog van zijn wetten dat zijn recht om ze te maken een was van de goden zelf.
"Anu en Enlil hebben Hammurabi, een vrome prins die de goden vreest, verordineerd om gerechtigheid in het land te tonen, om kwaad en slechtheid te vernietigen, om de machtige de zwakken te exploiteren, om op te stijgen als Sjamasj over de massa van de mensheid, het land te verlichten... "(Vertaling van" De nieuwe complete code van Hammurabi, "door H. Dieter Viel, University Press of America, 2012)
Elke wet bestaat uit een potentiële zaak gevolgd door een voorgeschreven vonnis. De uitspraken zouden inderdaad heel hard kunnen zijn, en de professor van Columbia, professor Marc van de Mieroop, noteert in zijn boek "King Hammurabi of Babylon" (Blackwell Publishing, 2005) dat de doodstraf niet minder dan 30 keer als straf wordt genoemd. Het was de straf die zelfs werd gegeven voor "de diefstal van eigendom van een tempel of paleis of wanneer een weggelopen slaaf een toevluchtsoord wordt gegeven", schrijft van de Mieroop.
Bovendien waren de bestelde straffen in geen geval uniform, maar eerder afhankelijk van de sociale status van de beschuldigde en de aanklager. De straffen waren alleen "oog om oog" als de twee betrokken personen sociaal gelijkwaardig waren.
Van de Mieroop merkt bijvoorbeeld op dat als een lid van de elite een burger verblindde of het gewone bot verbrak, die elite persoon één pond zilver als boete moest betalen. Aan de andere kant, als iemand iemand raakt die een hogere sociale status heeft, kan die persoon zware straffen verwachten:
"Als een lid van de elite de wang van een lid van de elite raakt die een hogere sociale status heeft dan hij, zal hij in het openbaar worden afgeranseld met 60 slagen van een ossenzweep," leest een wet (vertaling van van de Het boek van Mieroop).
Vrouwen konden ook niet per definitie een gelijke behandeling verwachten. Eén wet luidt: "Als een vinger vanwege een mannelijk man op de vrouw van een man is gewezen, maar ze niet is betrapt op het copuleren met een andere man, zal ze in de rivier springen ter wille van haar echtgenoot" (vertaling door H. Dieter Viel).
Aan de andere kant kan een vrouw, afhankelijk van de omstandigheden, een erfenis krijgen. Er waren wetten die een vrouw beschermden in het geval dat haar man gevangengenomen werd in oorlog en met een andere man moest samenwonen als haar eten op was. Er waren ook wetten die de steun regelden die een tempelvrouw van haar broers moest krijgen nadat haar vader was gestorven.
In de wetten is het duidelijk dat niet alleen de beschuldigde wordt belast, maar ook de aanklager als zij niet in staat zijn om hun zaak te bewijzen.
Bijvoorbeeld, de straf voor moord zegt dat "als een man beschuldigingen tegen een andere man heeft ingebracht, en hij heeft beschuldigd van doodslag tegen hem, maar niet in staat is zijn schuld te onderbouwen, degene die de beschuldigingen tegen hem heeft gepleegd, zal worden gedood. " (Vertaling door H. Dieter Viel)
Rechters waren ook gehouden aan een bepaalde norm in de wetten. Hammurabi regeerde een enorm rijk en zou niet in staat zijn geweest om zelf over elke zaak te beslissen. Van de Mieroop merkt op dat bij afwezigheid van de koning een comité van mannen uit de betrokken gemeenschappen als rechter in de plaats Hammurabi kan optreden.
De straffen voor een rechter die een verzegeld vonnis probeerde te veranderen, waren zwaar, "hij zal 12 keer het bedrag betalen van het verlies dat de rechtszaak heeft veroorzaakt", luidt de wet in kwestie.
Hammurabi was niet de eerste heerser in het Midden-Oosten om wetten op te schrijven. Dominique Charpin, professor aan de École Pratique des Hautes Études in Parijs, schrijft in zijn boek "Writing, Law and Kingship in Old Babylonian Mesopotamia" (University of Chicago Press, 2010) dat wetenschappers weten dat er drie wetboeken bestaan, vastgelegd door koningen, dat ging aan Hammurabi vooraf.
De oudste is geschreven door Ur-Nammu, een koning van Ur, die 2111-2094 vC regeerde, ongeveer drie eeuwen voor Hammurabi. "Deze oudere codes hebben duidelijk die van Hammurabi geïnspireerd", schrijft Charpin.
Bovendien zou Hammurabi waarschijnlijk zijn eigen persoonlijke ervaringen hebben getrokken bij het samenstellen van zijn wetten, mede gebaseerd op eerdere zaken waarover hij had beslist.
Geleerden hebben problemen opgemerkt bij het lezen van de wetten van Hammurabi als een volledige wetcode in de moderne betekenis. Van de Mieroop merkt bijvoorbeeld op dat de code niet elk geschil bestrijkt dat zich had kunnen voordoen en inconsistenties bevat.
"Eén wet eist de doodstraf wanneer iets wordt geaccepteerd voor bewaring zonder een goed document, omdat de ontvanger een dief is", schrijft Van de Mieroop. Aan de andere kant stelt een verwante wet eenvoudig dat "als een man goederen zonder bewijs of een contract bewaart voor bewaring en ze ontkennen dat hij het heeft gegeven, die zaak geen grond voor een claim heeft."
Van de Mieroop merkt ook op dat "in de uitgebreide documentatie van rechtszaken die worden beoordeeld in het bewind van Hammurabi en daarna geen verwijzing is naar een verzameling wetten die de basis was voor een beslissing."
Een ander probleem waarmee onderzoekers worden geconfronteerd, is wat het doel was van de stele, nu in het Louvre, die oorspronkelijk op Sippar zou zijn tentoongesteld? Charpin merkt op dat, zelfs als men zou kunnen lezen, de stele moeilijk te gebruiken zou zijn als referentie voor het opzoeken van een wet.
Van de Mieroop schrijft dat het antwoord op dit mysterie lijkt te liggen in de epeleus van de stele, een stuk schrijven nadat de wetten werden gegeven. Daarin maakt Hammurabi twee hoofdpunten, één is dat iedereen in zijn koninkrijk naar het beeld kan komen, de woorden erop kan zien (of horen) en "zijn probleem kan begrijpen, en kan hij tevreden zijn in zijn hart." Met andere woorden, het was een monument voor het rechtvaardigheidsgevoel van de koning en een manier om zijn onderdanen beter te laten voelen wanneer ze voelden dat ze onrecht werden aangedaan.
Het tweede punt dat de epiloog maakt, is dat de koningen die Hammurabi opvolgen deze wetten niet mogen veranderen of negeren of proberen de identiteit van de persoon die ze heeft gemaakt te veranderen.
Als een toekomstige heerser dit toch probeert, legt Hammurabi een lange vloek op hen. "Anu, de vader van de goden, degene die mij heeft aangewezen om te regeren, zal zeker de pracht van soevereiniteit van hem verwijderen, of die man nu een koning is of een heer of een gouverneur of een persoon die voor een andere functie is aangesteld, en hij zal zijn staf verpletteren en zijn bestemming vervloeken... "een deel van Hammurabi's vloek leest (vertaling door H. Dieter Viel). Met andere woorden, de stele was ook een monument waarin stond dat Hammurabi's rechtvaardigheidsgevoel voor altijd over het land zou moeten heersen.
-Owen Jarus
👉 The Hammurabi code of laws, a collection of 282 rules, established standards for commercial interactions and set fines and punishments to meet the requirements of justice. Hammurabi's Code was carved onto a massive, finger-shaped black stone stele (pillar) that was looted by invaders and finally rediscovered in 1901.
👉 Hammurabi is portrayed receiving the laws directly from Shamash the sun god.
👉 SITUATION #3: What should be done about a wife who ignores her duties and belittles her husband? Hammurabi's Code # 143: If the woman has not been careful but has gadded about, neglecting her house and belittling her husband, they shall throw that woman into the water.
👉 Historians describe the Hammurabi code as a surviving symbol of an ancient Mesopotamian system for solving disputes, punishing crimes and regulating business practices, which was an early influence upon the development over many centuries of the systems of laws and courts that govern the U.S. and other modern societies ...
👉 Hammurabi's Code required accusers to bring the accused into court by themselves. A number of the laws refer to jumping in the Euphrates River as a method of demonstrating one's guilt or innocence. If the accused returned to shore safely, they were deemed innocent; if they drowned, they were guilty.
👉 The Code of Ur-Nammu is the oldest written text of a code of law. The code was written sometime between 2100 and 2050 BCE by the Sumerian king, Ur-Nammu, or possibly by his son, Shulgi of Ur.
De wetten die zijn ingeschreven op een stèle van zeven voet behoren tot de vroegste regels voor het besturen van een volk.