Ergens in de wereld stort een recyclebaar aluminium blik op een stortplaats.
50,7 miljard blikjes vallen elk jaar op stortplaatsen en dat is net in de Verenigde Staten [bron: Allegheny]. Ondanks de beschikbaarheid van recyclingprogramma's gooien mensen nog steeds "afval" in een alarmerend tempo - meer dan 4 pond (1,8 kilogram) per dag per persoon, of 56 ton (50 ton) per jaar, voor de gemiddelde Amerikaanse afvalproducent [bron: CAC]. En niet al die rotzooi kon zelfs worden gerecycled als het in een andere vuilnisbak werd gegooid.
Stortplaatsen over de hele wereld, maar vooral in de Verenigde Staten en China, lopen over van het afval van het dagelijks leven. De prullenbak begint ook de oceanen in te halen - er is een vuilnisbelt in de Stille Oceaan die ergens tussen de grootte van een of twee Texasen meet (zie Kunnen we de Great Pacific Garbage Patch opruimen?). En het grootste deel van het afval bestaat uit recyclebaar plastic.
Recycling is geweldig, maar het lost ons afvalprobleem niet op. Het komt niet eens in de buurt. Amerikanen produceerden in 2005 60 procent meer afval dan in 1980, en dat afval moet ergens heen [bron: GL]. De laatste tijd gaat meer ervan naar compostbakken, waar het in kunstmest wordt omgezet. Maar dat is slechts het organische afval. Je kunt geen plastic zakken of gebroken magnetrons composteren.
Om het steeds groter wordende afval van de geïndustrialiseerde wereld aan te pakken, zijn nieuwe methoden nodig - degenen die zich bezighouden met het afval dat in de steeds groter wordende stortplaatsen van de wereld terechtkomt.
Betreed de handige bacterie. Bacteriën of microben werken al 24 uur per dag met afval. Hun activiteiten zijn hoe vuilnis "ontleedt", of het nu in een stortplaats of een compostbak is, bacteriën verwerken het. De laatste tijd heeft dit feit van de natuur stoom gevonden als een mogelijke oplossing voor ons afvalprobleem, en een paar nieuwe ideeën zien er veelbelovend uit, al is het maar in theorie. In dit artikel zullen we enkele van de meer recente op bacteriën gerichte voorstellen in de vuilnishandeling bekijken. We zullen ontdekken wat ze met zich meebrengen, hoeveel ze kunnen doen en waar ze zijn in termen van levensvatbaarheid in de echte wereld.
Een belangrijk onderzoeksgebied richt zich op het feit dat plastic, ondanks wat je misschien hebt gehoord, inderdaad ontleedt. Het duurt gewoon een lange, lange tijd.
Of toch?
Hoewel plastic niet echt voor altijd in de buurt is, kan het net zo goed zijn. Het kost doorgaans duizenden jaren om de spullen te laten ontbinden onder normale stortcondities, wat betekent dat elk stuk plastic dat ooit is weggegooid nog min of meer in de oorspronkelijke staat is.
Natuurlijk is een deel van het gebruikte plastic - zeg maar een waterfles - nog steeds in de vorm van nieuw plastic - misschien een eco-vriendelijke tuinstoel. Recycling betekent minder "nieuw plastic", wat een groot pluspunt is. Helaas wordt slechts een klein percentage van de waterflessen gerecycleerd. Dat komt deels omdat mensen ze in de verkeerde bak gooien. Maar het is ook omdat recycling van plastic moeilijk, energie-intensief en niet erg winstgevend is, dus er is geen grote kapitalistische push om al die flessen in de juiste bak te krijgen.
Als recycling van plastic gemakkelijker en winstgevender zou zijn, zouden stortplaatsen in een langzamer tempo groeien. Een van de meer recente innovaties in bacterieel afvalbeheer helpt ons daar te komen, met een extra voordeel: gerecycled plastic dat biologisch afbreekbaar is.
Het typische resultaat van recycling PET-plastic (de millennial degrader) is PET-plastic. Het voordeel is dat het geen nieuw plastic is. Maar het zal nog steeds duizenden jaren duren. Een nieuw, op bacteriën gebaseerd recyclingproces zet PET-plastic om in PHA plastic, dat zowel biologisch afbreekbaar als economisch interessanter is dan PET.
Onderzoekers van het University College in Dublin, Ierland, ontdekten dat een bacteriestam werd genoemd Pseudomonas PHA produceren wanneer ze zich voeden met PET-componenten. Kortom, wanneer PET-plastic anaëroob wordt verwarmd, valt het uiteen in drie dingen: tereftaalzuur (TA), olie en gas. Wanneer een Pseudomonas bacterie verteert het tereftaalzuur, het vult zich met PHA-plastic.
PHA wordt meestal gebruikt in verschillende medische benodigdheden. Het zijn dure dingen, wat betekent dat het recyclers veel meer geld kan opleveren als een eindresultaat van het proces. En zelfs als een deel van dat eindresultaat op stortplaatsen terechtkomt, zal het een stuk sneller verslechteren dan de oorspronkelijke PET-invoer.
Een ander nieuw bacterieel proces produceert niets van echte substantie - tenminste niets dat zich op een stortplaats zou verzamelen. Een 16-jarige in Canada ontdekte een combinatie van bacteriën die plastic zakken afbreekt in water en een beetje CO2.
Jaarlijks zijn 500 miljard plastic zakken over de hele wereld, die elk millennia kapot gaan, een belangrijke stortplaats voor stortplaatsen [bron: Kawawada]. Het wetenschapsproject van Daniel Burd isoleerde met succes de bacteriën die uiteindelijk die zakken kapot maken: Pseudomonas en Sphingomonas. Door in concert te werken, met wat natriumacetaat toegevoegd aan het proces, verteren de bacteriën plastic in praktisch geen tijd, een kwestie van maanden, geen millennia.
Geen enkele nieuwe aanpak is klaar voor commerciële toepassing. Ze zijn mogelijk schaalbaar voor breed gebruik, maar dat zal jaren van ontwikkeling vergen. Een andere invalshoek op bacterieel afvalbeheer zou verder kunnen zijn, althans volgens de voorstanders.
De ontwikkelde wereld wordt geconfronteerd met een flink aantal grote problemen, maar twee van de grootste, ogenschijnlijk niet-gerelateerde, een overvloed aan afval en een tekort aan brandstof, kunnen in feite eindigen met een gerelateerde oplossing.
Een aantal afvalverwerkingsmethoden gebruiken bacteriën om een energiebron te produceren die onze auto's, huizen en vliegtuigen mogelijk van stroom kan voorzien. Dit zouden hernieuwbare brandstofbronnen zijn en zouden in het algemeen geen koolstofdioxide aan de atmosfeer bijdragen. Een van de methoden zou eigenlijk koolstof-negatief zijn. Die gebruikt landbouwafval om een nieuw soort ruwe olie te produceren.
Ze noemen het Oil 2.0, en het is, althans in theorie, een levensvatbare vervanging voor fossiele brandstoffen. "They" is LS9, een onderzoeksgroep die een manier heeft gevonden om bepaalde eencellige organismen genetisch te veranderen om olie te produceren wanneer ze dingen zoals tarwestro of houtsnippers consumeren. Het werkt met de bacteriën E coli, evenals met gist. Het eindresultaat van het fermentatieproces is bijna klaar om te worden gepompt in een auto, volgens de ontwikkelaars [bron: Ayres].
Het hele proces draait op landbouwafvalproducten, die koolstofdioxide uit de atmosfeer verwijderen. De conversie, begin tot einde, produceert minder CO2 dan die afvalproducten verwijderen, dus het wordt niet alleen een reductie voor de stortplaats, maar ook een algehele atmosferische CO2 verloopstuk.
LS9 is van plan om in 2011 een schaalbaar systeem operationeel te hebben. Sommige experts zijn er echter niet zeker van of het wel zal lukken, althans op een werkelijk brede schaal: het zou een 205 vierkante kilometer (531 vierkante kilometer) kosten. ) vergister om genoeg olie te produceren om de Verenigde Staten een week van brandstof te voorzien [bron: Ayres].
Een andere nieuwe methode om afval in brandstof te veranderen, zou in potentie genoeg biobrandstof kunnen produceren om de Verenigde Staten enkele maanden van stroom te voorzien [bronnen: SD, Ayres]. Het Zymetis-proces maakt gebruik van een enzym dat wordt gegenereerd door bacteriën die worden genoemd S. degradans om bepaalde soorten bioafval in ethanol om te zetten.
Er zijn al manieren om landbouwresten om te zetten in ethanol, maar ze zijn meestal behoorlijk duur en "onrein" op zich. De Zymetis-methode is snel, goedkoop en schoon.
Onderzoekers van de Universiteit van Maryland ontdekten dat wanneer S. degradans voedt zich met celluloseachtig plantaardig afval, zoals stro, maïskolven en zelfs papier, het creëert een enzym dat die inputs omzet in suiker die suiker produceert. De onderzoekers vonden een manier om dat enzym in het laboratorium te produceren. Omdat ze in principe zoveel kunnen maken als ze willen, is het systeem eenvoudig schaalbaar; en het vereist niet zoveel schadelijke chemische input als de huidige methoden voor de productie van ethanol. Als het enzym massaproductie tot stand brengt, is het ook een redelijk goedkope manier om schone brandstof te produceren. En heel veel: schattingen zetten de productiecapaciteit in het gebied van 75 miljard gallons (283.905 megaliter) per jaar [bron: SD].
Hoewel deze nieuwe benaderingen voor het verminderen van stortplaatsen nog steeds een weg zijn van massale implementatie, verbetert de trash-situatie, zij het traag. Tussen 2004 en 2005 daalde de Amerikaanse productie van vast stedelijk afval met 2 miljoen ton (1,8 miljoen ton) [bron: CAC]. Composteerprogramma's zijn in diezelfde periode iets gegroeid en de hoeveelheid gerecycleerde verpakkingen van Amerikanen steeg tot 40 procent [bron: CAC]. Het is niet ideaal - stortplaatsen zullen zeker niet snel verdwijnen. Maar het is een begin.
Voor meer informatie over stortplaatsen, afvalbeheer en gerelateerde onderwerpen, bekijk de links op de volgende pagina.
👉 Met een microscoop zijn bacteriën namelijk wel te zien. Daarnaast worden bacteriën vaak in het laboratorium gekweekt, bijvoorbeeld in een vloeistof of op een voedingsbodem. Een voedingsbodem is een laagje gelatine, ook wel Agar genoemd, wat vaak in een petrischaaltje (rond doorzichtig bakje) zit.
👉 Bacteriën verplaatsen zich meestal door direct contact en/of via voorwerpen. Ze verplaatsen zich meestal niet door de lucht. Om verspreiding van bacteriën naar andere patiënten te voorkomen, worden algemene hygiënemaatregelen toegepast. Met name een goede (hand)hygiëne is belangrijk.
👉 Bij temperaturen hoger dan 75 °C, bijvoorbeeld tijdens het koken, gaan bacteriën dood. Voedingsstoffen als eiwitten en koolhydraten in de buurt. Vlees, kip, groente, fruit, salade en toetjes zijn uitstekende voedingsbronnen voor bacteriën.
👉 Virussen, bacteriën, parasieten en schimmels waar jij als gezond persoon nauwelijks hinder van ondervindt of waarvan je hooguit een paar dagen ziek bent, kunnen voor kwetsbare mensen ernstige en soms zelfs fatale gevolgen hebben.
👉 Wat is nodig voor groei van micro-organismen? Micro-organismen hebben meestal de volgende drie factoren nodig om zich te kunnen vermenigvuldigen: vocht, voedsel en een goede temperatuur. Wanneer die drie condities aanwezig zijn (en dat is bij veel arbeidsprocessen het geval) kunnen de micro-organismen welig tieren.
👉 Om te kunnen leven hebben bacterien zuurstof nodig, een lekker temperatuurtje tussen de 20 en 50 graden, voedsel in de vorm van dode organismen en voldoende water. Als alle voorwaarde gunstig zijn kunnen bacterien zich snel delen en uitgroeien tot zichtbare stipjes (kolonies).
Kunnen bacteriën onze stortplaatsen verkleinen? Zoek uit of bacteriën kunnen helpen onze stortplaatsen te verkleinen in dit artikel van WordsSideKick.com.